Γιώργος Καζαντζόπουλος, Περιβαλοντολλόγος, Μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής
IATRONET.GR
IATRONET.GR
(τμήμα κειμένου)
Η light διατροφή, με κατανάλωση λιγότερων θερμίδων, αποτελεί την απάντηση στις ποικίλες «διατροφικές διαστροφές» της σύγχρονης ζωής.
Τι θα γινόταν όμως αν τα κράτη ακολουθούσαν το light ως φιλοσοφία μιας οικονομίας χαμηλής σε άνθρακα; Αν γίνει μόδα η ανάγκη για την προστασία του περιβάλλοντος και του κλίματος, αυτό θα πρέπει να γίνει γρήγορα!
Η παγκόσμια οικονομία καταβροχθίζει εκατομμύρια τόνους καυσίμου, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ολοένα αυξανόμενες καταναλωτικές ανάγκες, για ένα καλύτερο αυτοκίνητο, μεγαλύτερο σπίτι, ρούχα με υπογραφή και τόσα άλλα. Από την άλλη, είναι άδικο και υποκριτικό να απαιτούμε από τις υπό ανάπτυξη χώρες να μην επιδιώκουν να φθάσουν τα βιοτικά επίπεδα των αναπτυγμένων.
Αποτέλεσμα αυτής της καθημερινής «διατροφής» του θηρίου, είναι ότι μόνο το 2005 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την καύση ορυκτών καυσίμων αναρριχήθηκε στο ύψος ρεκόρ των 7,9 δισεκατομμυρίων τόνων, παρουσιάζοντας αύξηση της τάξεως του 3% από το 2004. Το ήμισυ των εκπομπών που αφορούν σε ενεργειακές ανάγκες, προέρχεται κυρίως από τέσσερις χώρες.
Οι ΗΠΑ με λιγότερο από 5% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι υπεύθυνες για το 21% των εκπομπών άνθρακα. Ακολουθεί η Κίνα με 18% με τη συνοδεία της Ρωσίας, Ιαπωνίας, Ινδίας, Γερμανίας και του Καναδά. Από τις εκπομπές αυτές, το 40% περίπου αφορά στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Ο τομέας τον μεταφορών ευθύνεται για το 20% περίπου των εκπομπών και ακολουθούν οι οικιακές κι εμπορικές χρήσεις και οι άλλοι τομείς βιομηχανίας. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο, είναι ότι μόνο η Κίνα σήμερα καίει για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας περισσότερο κάρβουνο από ότι οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία αθροιστικά. Σύμπτωση; Μπορεί και όχι. Σε κάθε κάτοικο του Κατάρ, του μικρού κράτους στον Περσικό Κόλπο, με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, αντιστοιχεί η παραγωγή 14 τόνων διοξειδίου του άνθρακα, ποσότητα μακράν μεγαλύτερη κάθε άλλου κάτοικου του πλανήτη.
Κιότο, Μόντρεαλ, Ναϊρόμπι, Μπαλί: Εκεί που γράφτηκε η ιστορία για το κλίμα
Ορισμένες πόλεις, καταγράφονται στη μνήμη μας για τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί. Όλα άρχισαν το 1992, όταν τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν τη Σύμβαση Πλαίσιο για τις Κλιματικές Αλλαγές (UNFCCC), ένα κείμενο αρχών για τη σταθεροποίηση των συγκεντρώσεων των αερίων του θερμοκηπίου. Το όργανο παρακολούθησης της Σύμβασης αυτής, είναι το Συνέδριο των συμβαλλόμενων μερών (COP), ένας θεσμός που ξεκίνησε το 1994.
Το Δεκέμβριο του 1997, στο Κιότο, οργανώθηκε το 3ο Συνέδριο των μερών (COP3). Εκεί, υπογράφτηκε το γνωστό Πρωτόκολλο του Κιότο, με το οποίο αναπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες δεσμεύθηκαν να μειώσουν τις εκπομπές έξι αερίων ρύπων κατά 5,2% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990, εντός του διαστήματος 2008-2012.
Ταυτόχρονα, θεσπίσθηκαν οι μηχανισμοί, μέσω των οποίων οι μειώσεις αυτές θα γίνονταν πράξη.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο, τέθηκε σε εφαρμογή το Φεβρουάριο 2005 και έως σήμερα το έχουν προσυπογράψει 166 χώρες. Στο Μόντρεαλ, τον Νοέμβριο 2005, έντεκα χρόνια μετά το Κιότο, κατά τη διάρκεια του 11ου Συνεδρίου των μερών (COP11/MOP1) κι όσο ο χρόνος πλησιάζει προς την επίτευξη ή μη των στόχων του Πρωτοκόλλου του Κιότο, άρχισε να τίθεται το ερώτημα: «και μετά το 2012 τι;»
Τι θα γινόταν όμως αν τα κράτη ακολουθούσαν το light ως φιλοσοφία μιας οικονομίας χαμηλής σε άνθρακα; Αν γίνει μόδα η ανάγκη για την προστασία του περιβάλλοντος και του κλίματος, αυτό θα πρέπει να γίνει γρήγορα!
Η παγκόσμια οικονομία καταβροχθίζει εκατομμύρια τόνους καυσίμου, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ολοένα αυξανόμενες καταναλωτικές ανάγκες, για ένα καλύτερο αυτοκίνητο, μεγαλύτερο σπίτι, ρούχα με υπογραφή και τόσα άλλα. Από την άλλη, είναι άδικο και υποκριτικό να απαιτούμε από τις υπό ανάπτυξη χώρες να μην επιδιώκουν να φθάσουν τα βιοτικά επίπεδα των αναπτυγμένων.
Αποτέλεσμα αυτής της καθημερινής «διατροφής» του θηρίου, είναι ότι μόνο το 2005 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την καύση ορυκτών καυσίμων αναρριχήθηκε στο ύψος ρεκόρ των 7,9 δισεκατομμυρίων τόνων, παρουσιάζοντας αύξηση της τάξεως του 3% από το 2004. Το ήμισυ των εκπομπών που αφορούν σε ενεργειακές ανάγκες, προέρχεται κυρίως από τέσσερις χώρες.
Οι ΗΠΑ με λιγότερο από 5% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι υπεύθυνες για το 21% των εκπομπών άνθρακα. Ακολουθεί η Κίνα με 18% με τη συνοδεία της Ρωσίας, Ιαπωνίας, Ινδίας, Γερμανίας και του Καναδά. Από τις εκπομπές αυτές, το 40% περίπου αφορά στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Ο τομέας τον μεταφορών ευθύνεται για το 20% περίπου των εκπομπών και ακολουθούν οι οικιακές κι εμπορικές χρήσεις και οι άλλοι τομείς βιομηχανίας. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο, είναι ότι μόνο η Κίνα σήμερα καίει για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας περισσότερο κάρβουνο από ότι οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία αθροιστικά. Σύμπτωση; Μπορεί και όχι. Σε κάθε κάτοικο του Κατάρ, του μικρού κράτους στον Περσικό Κόλπο, με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, αντιστοιχεί η παραγωγή 14 τόνων διοξειδίου του άνθρακα, ποσότητα μακράν μεγαλύτερη κάθε άλλου κάτοικου του πλανήτη.
Κιότο, Μόντρεαλ, Ναϊρόμπι, Μπαλί: Εκεί που γράφτηκε η ιστορία για το κλίμα
Ορισμένες πόλεις, καταγράφονται στη μνήμη μας για τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί. Όλα άρχισαν το 1992, όταν τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν τη Σύμβαση Πλαίσιο για τις Κλιματικές Αλλαγές (UNFCCC), ένα κείμενο αρχών για τη σταθεροποίηση των συγκεντρώσεων των αερίων του θερμοκηπίου. Το όργανο παρακολούθησης της Σύμβασης αυτής, είναι το Συνέδριο των συμβαλλόμενων μερών (COP), ένας θεσμός που ξεκίνησε το 1994.
Το Δεκέμβριο του 1997, στο Κιότο, οργανώθηκε το 3ο Συνέδριο των μερών (COP3). Εκεί, υπογράφτηκε το γνωστό Πρωτόκολλο του Κιότο, με το οποίο αναπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες δεσμεύθηκαν να μειώσουν τις εκπομπές έξι αερίων ρύπων κατά 5,2% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990, εντός του διαστήματος 2008-2012.
Ταυτόχρονα, θεσπίσθηκαν οι μηχανισμοί, μέσω των οποίων οι μειώσεις αυτές θα γίνονταν πράξη.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο, τέθηκε σε εφαρμογή το Φεβρουάριο 2005 και έως σήμερα το έχουν προσυπογράψει 166 χώρες. Στο Μόντρεαλ, τον Νοέμβριο 2005, έντεκα χρόνια μετά το Κιότο, κατά τη διάρκεια του 11ου Συνεδρίου των μερών (COP11/MOP1) κι όσο ο χρόνος πλησιάζει προς την επίτευξη ή μη των στόχων του Πρωτοκόλλου του Κιότο, άρχισε να τίθεται το ερώτημα: «και μετά το 2012 τι;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου