Δεν είναι μόνο για την κλιματική αλλαγή πια.. Εκτός από το να γεμίζουμε την ατμόσφαιρα με αέρια του θερμοκηπίου που παγιδεύουν τη θερμότητα, οι ανθρώπινες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έχουν επίσης αρχίσει να αλλάζουν τη χημεία των ωκεανών- των συχνά αποκαλούμενων ως λίκνο της ζωής στη Γη.
Οι οικολογικές και οικονομικές συνέπειες είναι δύσκολο να προβλεφτούν αλλά είναι πιθανόν ολέθριες, προειδοποιεί μια ομάδα χημικών ωκεανογράφων στο τεύχος της 4ης Ιουλίου του περιοδικού Science, και το να σταματήσουμε τις αλλαγές που ήδη έχουν ξεκινήσει ίσως απαιτεί πιο δραστική μείωση στις εκπομπές CO2 σε σχέση με αυτές που προτείνονται μέχρι τώρα για να «τιθασευτεί» η κλιματική αλλαγή. Οι συγγραφείς της έρευνας από το τμήμα παγκόσμιας οικολογίας του ινστιτούτου Carnegie καθώς και από το πανεπιστήμιο της Χαβάης, επισημαίνουν ότι οι ωκεανοί έχουν απορροφήσει περίπου 40% από το CO2 που απελευθερώθηκε από τους ανθρώπους, τους τελευταίους δύο αιώνες. Αυτό έχει επιβραδύνει τη παγκόσμια υπερθέρμανση αλλά με ένα σοβαρό κόστος: το επιπλέον διοξείδιο του άνθρακα έχει προκαλέσει την άνοδο του μέσου pH( ένα μέτρο της οξύτητας του νερού) στην επιφάνεια των ωκεανών, ώστε να μειωθεί κατά 0,1 περίπου σε σχέση με τα προ-βιομηχανικά επίπεδα.
Ανάλογα με το ποσοστό και τις διαστάσεις των μελλοντικών εκπομπών, το pH των ωκεανών θα μπορούσε να πέσει εώς και 0,35 μονάδες μέχρι το 2050.
Η οξέωση μπορεί να καταστρέψει του θαλάσσιους οργανισμούς. Πειράματα έχουν δείξει ότι αλλαγές μεγέθους 0,2-0,3 μονάδων μπορούν να παρεμποδίσουν την ικανότητα των θαλάσσιων οργανισμών-κλειδιά όπως τα κοράλλια και μερικά είδη πλαγκτού να ασβεστοποιήσουν τους σκελετούς τους, που είναι χτισμένοι από ευαίσθητα στο pH ανθρακικά άλατα(carbonate). Οι μεγάλες περιοχές του ωκεανού βρίσκονται σε κίνδυνο υπέρβασης αυτών των επιπέδων αλλαγής του pH μέχρι το 2050. Στις μεγάλες αυτές περιοχές περιλαμβάνονται και ενδιαιτήματα υφάλων όπως ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στον κόσμο που βρίσκεται έξω από την Αυστραλία(Australia’s Great Barrier Reef).
Η οξέωση μπορεί να καταστρέψει του θαλάσσιους οργανισμούς. Πειράματα έχουν δείξει ότι αλλαγές μεγέθους 0,2-0,3 μονάδων μπορούν να παρεμποδίσουν την ικανότητα των θαλάσσιων οργανισμών-κλειδιά όπως τα κοράλλια και μερικά είδη πλαγκτού να ασβεστοποιήσουν τους σκελετούς τους, που είναι χτισμένοι από ευαίσθητα στο pH ανθρακικά άλατα(carbonate). Οι μεγάλες περιοχές του ωκεανού βρίσκονται σε κίνδυνο υπέρβασης αυτών των επιπέδων αλλαγής του pH μέχρι το 2050. Στις μεγάλες αυτές περιοχές περιλαμβάνονται και ενδιαιτήματα υφάλων όπως ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στον κόσμο που βρίσκεται έξω από την Αυστραλία(Australia’s Great Barrier Reef).
Οι περισσότεροι θαλάσσιοι οργανισμοί ζουν στα νερά της επιφάνειας των ωκεανών όπου υπάρχει και ήλιος. Αυτά τα νερά είναι και τα πιο ευάλωτα στην προκαλούμενη από το CO2 οξέωση, μέσα στον επόμενο αιώνα καθώς οι εκπομπές συνεχίζονται.
Για να εμποδιστεί η πτώση του pH των επιφανειακών νερών περισσότερο από 0,2 μονάδες, τα παρόντα επίπεδα που έχουν τεθεί από την υπηρεσία περιβαλλοντικής προστασίας των Η.Π.Α το 1976 πρέπει να μειωθούν άμεσα.
Αν και η χημική απόκριση των ωκεανών σε υψηλότερα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα είναι σχετικά προβλέψιμη, η βιολογική απόκριση είναι πιο αβέβαιη. Το pH των ωκεανών και η χημεία των ανθρακικών αλάτων είναι αξιοσημείωτα σταθερά για εκατομμύρια χρόνια- πολύ περισσότερο σταθερά σε σχέση με τη θερμοκρασία. «Γνωρίζουμε ότι η οξέωση των ωκεανών(ocean acidification) θα καταστρέψει τα κοράλλια και άλλους οργανισμούς, αλλά δεν υπάρχουν πειραματικά δεδομένα για το πώς τα περισσότερα είδη θα επηρεαστούν», αναφέρει ο Caldeira από το ινστιτούτο Carnegie.
«Τα περισσότερα πειράματα έχουν γίνει στο εργαστήριο με λίγους μόνο οργανισμούς. Ενώ τα αποτέλεσμα κρούουν των κώδωνα, είναι σχεδόν απίθανο να προβλέψει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο η άνευ προηγουμένου οξέωση θα επηρεάσει ολόκληρα οικοσυστήματα». Η μειωμένη ασβεστοποίηση σίγουρα θα «πληγώσει» οστρακοειδή όπως μύδια και στρείδια, με σημαντικές επιδράσεις στην εμπορική αλιεία. Άλλοι οργανισμοί ίσως ανθίσουν στις νέες συνθήκες, αλλά αυτό ίσως περιλαμβάνει ανεπιθύμητα, αδύναμα είδη.
Για να εμποδιστεί η πτώση του pH των επιφανειακών νερών περισσότερο από 0,2 μονάδες, τα παρόντα επίπεδα που έχουν τεθεί από την υπηρεσία περιβαλλοντικής προστασίας των Η.Π.Α το 1976 πρέπει να μειωθούν άμεσα.
Αν και η χημική απόκριση των ωκεανών σε υψηλότερα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα είναι σχετικά προβλέψιμη, η βιολογική απόκριση είναι πιο αβέβαιη. Το pH των ωκεανών και η χημεία των ανθρακικών αλάτων είναι αξιοσημείωτα σταθερά για εκατομμύρια χρόνια- πολύ περισσότερο σταθερά σε σχέση με τη θερμοκρασία. «Γνωρίζουμε ότι η οξέωση των ωκεανών(ocean acidification) θα καταστρέψει τα κοράλλια και άλλους οργανισμούς, αλλά δεν υπάρχουν πειραματικά δεδομένα για το πώς τα περισσότερα είδη θα επηρεαστούν», αναφέρει ο Caldeira από το ινστιτούτο Carnegie.
«Τα περισσότερα πειράματα έχουν γίνει στο εργαστήριο με λίγους μόνο οργανισμούς. Ενώ τα αποτέλεσμα κρούουν των κώδωνα, είναι σχεδόν απίθανο να προβλέψει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο η άνευ προηγουμένου οξέωση θα επηρεάσει ολόκληρα οικοσυστήματα». Η μειωμένη ασβεστοποίηση σίγουρα θα «πληγώσει» οστρακοειδή όπως μύδια και στρείδια, με σημαντικές επιδράσεις στην εμπορική αλιεία. Άλλοι οργανισμοί ίσως ανθίσουν στις νέες συνθήκες, αλλά αυτό ίσως περιλαμβάνει ανεπιθύμητα, αδύναμα είδη.
«Πρέπει να λάβουμε υπόψη τις επιδράσεις του CO2 στη χημεία των ωκεανών, όχι μόνο στο κλίμα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψουμε πολύ περισσότερο ώστε να συμβάλλουμε στη μείωση των εκπομπών του CO2. «Ενώ ο διπλασιασμός του ατμοσφαιρικού CO2 ίσως φαίνεται ρεαλιστικός στόχος για τον σχεδιασμό όσον αφορά το κλίμα, ένα τέτοιο επίπεδο ίσως σημαίνει και το τέλος των κοραλλιογενών υφάλων και άλλων πολύτιμων θαλάσσιων οργανισμών».
Μεταφρασμένο και προσαρμοσμένο από:
Carnegie Institution. "Acidifying Oceans Add Urgency To Carbon Dioxide Cuts." ScienceDaily 3 July 2008. 4 July 2008 http://www.sciencedaily.com.
earthsos.gr/earthsos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου